Tengo lágrimas de tristeza, lágrimas de impotencia, lágrimas de rabia. ¿Porqué ellos?
Hubiera podido tocarnos a nosotros, sin duda. Sin medios, intentando sobrevivir a lo que ya es una catástrofe. Han visto como lo poco que tenían se fue. Si alguna vez vieron que podía haber un rayo de esperanza, les ha sido arrebatado.
El país más pobre del planeta ha visto como se hundía bajo la tierra. ¿Es esto justo?
¿Por qué nuestro preciado planeta se ha cebado con ellos? ¿Es quizás una especie de prueba? A la cual nos somete nuestro planeta.
No creo, no tengo divagaciones para tal locura. No es justo. Ninguna magia, ninguna fantasía, me hace explicar tal barbaridad.
P.D. No os digo que colaboréis con aportaciones, está de más que yo lo diga. Creo que todos somos conscientes de lo que tenemos que hacer. Sigo llorando y el corazón se me rompe, pensando y observando a nuestro gran planeta Tierra.
Permite entonces que lloré a tu lado, la impotencia y la rabia es mutua.
ResponderEliminarBesos de susurros
Gracias Constance...
ResponderEliminarGracias por visitar mi blog...
ResponderEliminarTu entrada...es..sencillamente humana y clara...nossentimos impotentes ante tanta desgracia...hemos pasado unas navidades tirando la casa por la ventana...y esta gente tan necesitada...no podemos hacer gran cosa...pero granito a granito....
besos
Simplemente precioso.
ResponderEliminarY veo a mis dos niñas Constance y Cisne y me siento como en mi casa...
Cuanta desolacion!!Duro para mi poder seguir creyendo y confiando....Cuando otras personas no tienen lo indispensable!!Colaborar es lo unico que nos queda x hacer..Gracias x este sentimiento q compartimos Hydro...Abrazo
ResponderEliminarLa verdad es que sigo triste, y con mucha amargura...
ResponderEliminarLa veritat és que els desastres ecològics son demolidors. I la terra no mira si l'afectat ès pobre o ès ric... però el canvi climàtic ja t'asseguro jo que poc té a veure amb les incidències dels països pobres!
ResponderEliminarA mi també se'm posa un nus a la gola quan veig aquestes imatges!